Małymi kroczkami do celu- Niedzielny terrorysta

Niedziela i zimnica za oknem. Zmywanie kieliszków po winie i talerzy po posiedzeniu rady starszych. Rankiem pomachałam pędzelkami, pokrzyczałam na Dorotę- panią na zdjęciu. 

Byłam brutalna. Terroryzowałam Marcina- fotografa. Chrzest bojowy kufra pędzli i nowych nabytków za nami. Nie jestem zachwycona, ale też nie mogę powiedzieć, że jest jakoś tragicznie. Albo jestem w cholerę ambitna, albo wymagam od siebie zbyt wiele. Podzielę się z wami kilkoma zdjęciami z naszej niedzielnej sesji. 

Ziąb dawał o sobie znać. Jednak tak dobrej atmosfery nie mogłam się spodziewać. Uśmialiśmy się mocarnie przy próbach uchwycenia chwili. Dorota była spięta, nie odnajdywała się w sytuacji to jej pierwszy kontakt z sesją zdjęciową. Cała ta poważna "oprawa wizażowa"- rzecz jasna było pół żartem pół serio,a napięcie przed pierwszym zdjęciem dawało o sobie znać po Dorocie. Robiłam za odwracacza uwagi. Ja i te moje genialne wywody rozluźniają prawie jak środki na zatwardzenie. Marcin też nie miał konkretnego pomysłu. W końcu to spontaniczny wypad do parku. Jednak to piękne zdjęcie portretowe udało się nam. Dorota wygląda zjawiskowo.

Cała akcje możecie nazwać dalekim od profesjonalizmu koleżeńskim spontanem. Zwyczajnie w świecie chcieliśmy się pobawić. Szkoda tylko, że ten niemiłosierny pic odmroził nam łapki.

Czekam cierpliwie na resztę zdjęć. Niestety warunki nie sprzyjały zabawie w plenerze. Zimnica, światło kiepskie, a na dodatek kiepsko z ciekawymi miejscówkami w okolicy. Ale zamierzam w ten weekend pomęczyć Marcina i wyskoczymy może gdzieś porobić jakieś fajne zdjęcia. Niestety kiepsko u nas z modelkami. Tym razem Dorota postanowiła spróbować swoich sił. No zobaczymy jak to będzie.

Pozdrawiam i ostrzegam. Muszę zwolnić tempo blogowe. chyba mniej mnie tu będzie.
Klau.